Η οικονομική κρίση, δυστυχώς, με πολλά θύματα ανθρώπους και  που δεν έχουν καμία ευθύνη για την εξέλιξη των πραγμάτων, είναι σκληρή.

Εχει αποδειχθεί διαχρονικά και στη χώρα μας και στο διεθνές περιβάλλον ότι η κρίση θα ξεπεραστεί και εξαρτάται πλέον από τις πολιτικές δυνάμεις και από τις υπαρκτές κοινωνικές δυνάμεις αν ο κύκλος θα  είναι μεγάλος ή μικρός. Και προφανώς,  από εμάς εξαρτάται, από την Ευρωπαϊκή Ένωση, από το διευθυντήριο της Ε.Ε να ξεπεράσουμε την κρίση σύντομα. Μέχρι σήμερα, πάντως, έχει δείξει ότι δεν έχει στρατηγική σε σχέση με το ευρώ.

Και είναι αυτονόητο ότι εμείς ως μέλος αυτού του συνεταιρισμού υφιστάμεθα τις συνέπειες αυτής της στάσης.  Και όποιος  ισχυρίζεται ότι η παγκόσμια κρίση και ιδιαίτερα η Ευρωπαϊκή είναι θέμα  μόνο δικό μας, προφανώς δεν λέει την αλήθεια ή είναι εκτός τόπου και χρόνου. Δεν γνωρίζει την ασθένεια. Δεν μπορεί να θεραπεύσει τον ασθενή. Είναι ξεκάθαρο αυτό.

 Η θεσμική όμως αποδόμηση και η κατάρρευση του συστήματος αξιών
 είναι ό,τι το χειρότερο για τη χώρα.

Η θεσμική απόδοση ξεκινάει με πολλά, δηλαδή από το «δεν πληρώνω τους φόρους μου», από τα φαινόμενα βίας, αλλά  το κορυφαίο  ζήτημα είναι η εφαρμογή του Συντάγματος.  Δεν είναι τυχαίο ότι ο νομοθέτης περιέλαβε στο ακροτελεύτιο του άρθρο του την αρχή ότι  η τήρηση των διατάξεων του Συντάγματος εναπόκειται στον  πατριωτισμό των Ελλήνων. Περί αυτού πρόκειται.

Και ειλικρινά όχι μόνο ανησυχώ τρέμω από το γεγονός ότι οι ταγοί, οι κατεξοχήν άνθρωποι που οφείλουν , να εφαρμόζουν το Σύνταγμα είναι αυτοί που δεν τον τηρούν.  Μπαίνουμε σε επικίνδυνα μονοπάτια και αυτό το δικαίωμα δεν το έχει καμία Δικαστική Ένωση.
Τέτοιο δικαίωμα δεν έχει κανένας. Και πολύ περισσότερο οι Δικαστικές Ενώσεις.

Κάτω από τον όγκο των προβλημάτων και αντιδράσεων φαίνεται να μην είναι  να μην είναι σημαντικό, όμως είναι το σημαντικότερο.
Και εδώ μπαίνουν πλέον τα θέματα των ατομικών συνειδήσεων των δικαστών και το πατριωτικό  καθήκον του καθενός ξεχωριστά.
Και είναι ιδιαίτερα, για μένα, σημαντικό ότι για αυτό το ζήτημα οι φυσικές ηγεσίες των δικαστών έχουν πάρει ομόφωνα σταθερή θέση. Αλλά και οι κατεξοχήν Ενώσεις, που συνδέονται με τη συνταγματικότητα, με τα θέματα ερμηνείας του Συντάγματος όπως το Συμβούλιο της Επικρατείας, το Ελεγκτικό Συνέδριο και το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους έχουν πάρει αντίθετη θέση από εκείνη των πολιτικών  δικαστών.

Θεωρώ άλλωστε, πέρα και  ανεξάρτητα από το δίκαιο των αιτημάτων των δικαστών σε σχέση με τα εισοδήματα τους, -  την ώρα που όλοι οι Έλληνες καταβάλουν η υφίστανται τόσο μεγάλες οικονομικές συνέπειες και κυρίως όταν  την τελευταία διετία, έχουμε πάνω από 400.000 ανέργους στον ιδιωτικό τομέα -  να αναγάγουν ως κυρίαρχο στοιχείο τις όποιες περικοπές. πρέπει να έχουν και οι ίδιοι  συμβάλλοντας  στο στόχο της σωτηρίας της χώρας. Αυτό συνιστά προσβολή στο χειμαζόμενο  έλληνα γιατί όλα τα βάρη πρέπει όσο γίνεται να κατανέμονται δίκαια. Το αίσθημα της  δικαιοσύνης  είναι γνωστό και αυτονόητο ότι ξεπερνά την τυπική εφαρμογή του νόμου. Και πρέπει να διαχέεται  σε όλες τις αποφάσεις  της όποιας κυβέρνησης  που προτάσσει τη Δικαιοσύνη ως συστατικό στοιχείο  του δημόσιου βίου και της κοινωνικής συνοχής.