ΠΑΣΟΚ: Και τώρα τι;

Το πολιτικό μας σύστημα, περνά μια βαθιά κρίση, που προϋπήρχε της οικονομικής. Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στο επίκεντρο της κρίσης. Γιατί ο χώρος μας, έχει πληγωθεί βαρύτατα με ό,τι πράξαμε, και με ό,τι παραλείψαμε τα τελευταία περίπου δύο χρόνια. Έχει πληγεί βαρύτατα η ιδεολογική και πολιτική φυσιογνωμία του. Και η πληγή παραμένει ανοιχτή και αιμάζουσα. Οι πολίτες, γνωρίζουν τις μεγάλες ευθύνες της Νέας Δημοκρατίας για τις δραματικές εξελίξεις στη χώρα μας. Με τις δικές μας, όμως, πράξεις έστω κι αν τις επέβαλαν οι συνθήκες για την αποφυγή της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας της χώρας, επιτρέψαμε το συναίσθημα στα μέλη και τους φίλους μας ότι έχουμε εγκαταλείψει τις αξίες και τις ιδέες που διαχρονικά υπηρετούμε. Αυτή είναι η αλήθεια και όσοι δεν την δέχονται απλώς εθελοτυφλούν ή υπηρετούν άλλες σκοπιμότητες.
    Με αφετηρία την αλήθεια, το κρίσιμο ερώτημα, σήμερα, είναι: Έχει μέλλον το ΠΑΣΟΚ και αν ναι τι πρέπει να γίνει; Η απάντηση μου είναι κατηγορηματικά ναι. Έχει μέλλον και θα παραμείνει κορμός της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης του τόπου, γιατί :

• Οι τύχες της χώρας και οι μεγάλες της κατακτήσεις της ιστορικά, έχουν συνδεθεί με την παρουσία του, ως δύναμη εθνικής ευθύνης και επικύρωσης λαϊκών κατακτήσεων. Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι κόμμα των περιστάσεων. Είναι ένα διαχρονικό λαϊκό κίνημα που έχει αποδείξει ότι γνωρίζει να ξεπερνά τις κρίσεις του, ότι έχει μεγάλες αντοχές. Αυτό θα γίνει και τώρα.
• 
   Οι ρίζες του είναι βαθιές. Η εκλογική του βάση θεωρεί ότι το ΠΑΣΟΚ είναι κτήμα της. Ότι η ύπαρξη του είναι δική της υπόθεση. Και όχι μόνον των ηγετικών του στελεχών. Αυτός, άλλωστε, είναι ο λόγος που πολλά από τα επώνυμα στελέχη του είναι,  σήμερα, στο περιθώριο των εξελίξεων. Αυτή την επισήμανση μου, τη θεωρώ επίκαιρη και την απευθύνω στα σημερινά στελέχη του κινήματος μας. Το γεγονός ότι τα δύο τελευταία χρόνια, δόθηκε η εντύπωση ότι άλλαξε η φυσιογνωμία μας (δεν τηρήσαμε το πρόγραμμα μας, για τη σωτηρία της χώρας, που είναι ο υπέρτατος νόμος για όλους μας), δεν σημαίνει ότι χάσαμε τη ψυχή μας, ότι αρνηθήκαμε τις ρίζες μας και το αξιακό μας οπλοστάσιο.

      Και στο ερώτημα και τώρα τι; Οι απαντήσεις μου είναι: 
      Ένας νέος ιστορικός κύκλος έχει ανοίξει για τη χώρα μας και την Ευρώπη. Το σήμερα δεν έχει καμία σχέση με το χθες. Οφείλουμε όλοι μαζί στο ΠαΣοΚ, να χαράξουμε μια νέα δημιουργική πορεία με επαναπροσδιορισμό της φυσιογνωμίας  μας και των πολιτικών μας προτεραιοτήτων και με αδιαπραγμάτευτη την ενότητα του ιστορικού μας χώρου. Προτεραιοτήτων, που ως πρώτο βήμα θα έχουν τη σωτηρία της χώρας από την απειλούμενη χρεοκοπία, αλλά και που θα συνοδεύονται από ένα ισχυρότατο πρόγραμμα αναπτυξιακής πολιτικής και κοινωνικής δικαιοσύνης. Ένα πρόγραμμα βαθιών τομών στο παραγωγικό μας μοντέλο, στο κράτος και τους θεσμούς. Για το λόγο αυτό πρώτος όρος είναι ν’ αρνηθούμε συμπεριφορές και πρακτικές, όπως ο λαϊκισμός και το τερατώδες έλλειμμα στον πολιτικό μας λόγο. Εμείς, ως ο κυρίαρχος πολιτικός κορμός, δεν ομολογήσαμε ποτέ τα συλλογικά, ή και τα προσωπικά μας λάθη. Δεν κάναμε με ειλικρίνεια την αυτοκριτική μας. Σταθήκαμε μόνο στο θετικό μας έργο, που, ομολογουμένως, είναι μακρύ και αξιόλογο. Η αυτοκριτική, όσες φορές την επιχειρήσαμε, ήταν προσχηματική ή και ένα καλοσχεδιασμένο άλλοθι. Και δεν είναι λίγες οι φορές που η αυτοκριτική έγινε αυτομαστίγωμα στην εξυπηρέτηση προσωπικών σκοπιμοτήτων.

   Χρειαζόμαστε, λοιπόν, και οφείλουμε στον Ελληνικό Λαό, ένα ρωμαλέο, κρυστάλλινο και έντιμο πολιτικό λόγο.

   Ένας δεύτερος όρος είναι ότι απαιτούνται βαθιές συζητήσεις, οργανωμένος πολιτικός διάλογος μέσα στο ΠΑΣΟΚ, στις οργανώσεις-βάσεις, στα κεντρικά μας όργανα, για τους όρους αναγέννησης και ανασυγκρότησής του. Απαιτούνται μεγάλες τομές στην οργάνωση και στη δράση του. Στον ιστορικό χώρο του ΠΑΣΟΚ και όχι στην πολιτική γεωγραφία του κεντροαριστερού χώρου. Τα κόμματα των περιστάσεων και τα πολιτικά μορφώματα δεν μπόρεσαν ποτέ να δώσουν ουσιαστικές απαντήσεις στα μεγάλα προβλήματα του λαού και του τόπου. Δεν αντιστέκομαι στην ύπαρξη τους. Θεωρώ, όμως, συμπληρωματικό τον ρόλο τους στη λειτουργία της δημοκρατίας μας και χρήσιμο στην αναζήτηση συμμαχιών για μια αποτελεσματική διακυβέρνηση, με τον όρο της διαμόρφωσης  κοινού προγράμματος δράσης. Από το σύνολο των αναλυτικών μου θέσεων και προτάσεων που από τα πράγματα δεν μπορούν να φιλοξενηθούν στο χώρο της έγκριτης εφημερίδας σας επιλέγω: 

• Πρέπει να θωρακίσουμε τη μεγάλη εθνική επιλογή μας, της Ευρωπαϊκής πορείας και του ευρώ. Να συνδεθούμε ουσιαστικά με τις ανερχόμενες δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, που θέλω να πιστεύω ότι θα ακολουθήσουν διαφορετικούς δρόμους για την Ευρωπαϊκή ύπαρξη και ολοκλήρωση από αυτούς που ακολουθεί σήμερα το νεοφιλελεύθερο  διευθυντήριο.
• Να οικοδομήσουμε νέες γέφυρες με την κοινωνία. Ιδίως με την νεολαία. Και όχι με τους θεσιθήρες. Να αποκαταστήσουμε νέες σχέσεις εμπιστοσύνης με τους αδύναμους και όχι με τους διαχρονικά κρατικοδίαιτους. Κυρίως, όμως, πρέπει να επανασυνδεθούμε με τη μεσαία τάξη. Αυτήν που οδηγήσαμε στην ιστορική και κοινωνική ωριμότητά της με τη δουλειά τριών δεκαετιών και που σήμερα δοκιμάζεται.
• Πρέπει να πάμε σε συλλογικές διαδικασίες βάσης και όχι μόνον κορυφής. Σύντομα και χωρίς αναβολές. Να κρατήσουμε τον εσωκομματικό διάλογο νηφάλιο και ψύχραιμο. Και να καταλήξουμε σε καθαρές λύσεις για τη χώρα και το κίνημά μας. Στον Γιώργο Παπανδρέου ανήκει η κύρια ευθύνη ανάληψης των σχετικών πρωτοβουλιών και είμαι βέβαιος ότι θα ανταποκριθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όπως το έπραξε, για να κρατηθεί ζωντανή η Ελλάδα, με τη δημιουργία της σημερινής Κυβέρνησης εθνικής συνεννόησης και συνεργασίας. Τα στελέχη μας που θέλουν να διεκδικήσουν ηγετικό ρόλο οφείλουν να μην θέτουν σε αμφισβήτηση την διαχρονικότητα και την ιστορική αναγκαιότητα του πολιτικού μας φορέα με τις νεφελώδεις θέσεις και κινήσεις τους. Να αναζητήσουν τις θεμιτές συμμαχίες τους μέσα στο ΠΑΣΟΚ, με τις θέσεις, τις προτάσεις και την στάση ζωής του. Να συμφωνήσουμε όλοι ότι η εξουσιομανία δεν μας ταιριάζει. Τουναντίον έχουμε χρέος όλοι μαζί να συμβάλουμε στο στόχο ότι το ΠΑΣΟΚ οφείλει να παραμείνει κόμμα κυβερνητικής ευθύνης. Οι ευθύνες για όλα αυτά δεν είναι μόνον συλλογικές, είναι και ατομικές. Και στο τέλος, θα κριθούμε όλοι μας, ιστορικά και προσωπικά.