Το δικαίωμα στη διαφορά και οι περιπέτειές του στο ελληνικό Κοινοβούλιο.

Ως Υπουργός Δικαιοσύνης, τον Δεκέμβριο του 2011, εισηγήθηκα στην Εθνική Αντιπροσωπεία σχέδιο Νόμου για την καταπολέμηση ιδιαίτερα σοβαρών εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας. Το σχέδιο Νόμου τελούσε σε αρμονία με όσα προβλέπει το Σύνταγμα, το διεθνές δίκαιο και ήταν σε συμμόρφωση με σχετική απόφαση-πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τo νομοσχέδιο,  μετά από δημόσια διαβούλευση, εισήχθη στην αρμόδια Κοινοβουλευτική Επιτροπή και ψηφίστηκε κατά πλειοψηφία. Η Νέα Δημοκρατία και το Κ.Κ.Ε επιφυλάχθηκαν να τοποθετηθούν επί της αρχής στη συζήτηση της ολομέλειας. Το ΛΑ.Ο.Σ και ο ΣΥΡΙΖΑ το καταψήφισαν, για διαφορετικούς λόγους. Το Σχέδιο Νόμου δεν ήλθε τότε για ψήφιση στην Ολομέλεια της Βουλής γιατί υπήρξαν μεγάλες αντιδράσεις από την Νέα Δημοκρατία και το ΛΑ.Ο.Σ, με την δικαιολογία ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου δεν έπρεπε να ψηφίζει νομοσχέδια ιδεολογικού περιεχομένου. Να θυμίσω το δημόσιο λόγο των Προέδρων και των στελεχών των δύο κομμάτων που ήταν ότι με τις τότε πρωτοβουλίες μου έθετα σε αμφισβήτηση τη συνοχή της κυβέρνησης Παπαδήμου!!!

Η νέα συμμαχική κυβέρνηση αντί να επαναφέρει το αρχικό σχέδιο νόμου για ψήφιση στην Εθνική Αντιπροσωπεία, όπως το πράττει σήμερα, άνοιξε έναν νέο ανούσιο και επικίνδυνο πολιτικό διάλογο με αποτέλεσμα την εξέλιξή του σε πεδίο έντονων ενδοκυβερνητικών αντιδράσεων και την πρόκληση αναταράξεων σε όλο το πολιτικό σκηνικό. Το μεγάλο λάθος ήταν ότι οι επιχειρημένες τότε νέες προσθήκες συνδέθηκαν με την δημοσκοπική άνοδο της  «Χρυσής Αυγής», τις ακραίες εκδηλώσεις και τις εγκληματικές πράξεις της. Το πολιτικό μας σύστημα, για άλλη μια φορά, είχε «πνιγεί σε μια κουταλιά νερό» αφού αγνοούσε τη βασική αρχή ότι οι  νόμοι δεν φωτογραφίζουν ιδεολογίες και κόμματα, φωτογραφίζουν πράξεις και δράστες που μπορεί να είναι οποιαδήποτε φυσικά ή νομικά πρόσωπα. Ότι ο πολίτης ή οι ομάδες πολιτών που παραβιάζουν το νόμο πρέπει να τιμωρούνται, ανεξάρτητα σε ποιο κόμμα ανήκουν, αν ανήκουν, ή όποια ιδεολογία και αν υπηρετούν.  Είναι αυτονόητο ότι εκείνος ο διάλογος έριξε πολύ νερό στον «μύλο της Χρυσής Αυγής» και έθεσε τεράστια ζητήματα κοινωνικής συνοχής και πολιτικής λειτουργίας.

    α. Η μη ρητή αναφορά στο σεβασμό των θεμελιωδών αρχών και ατομικών δικαιωμάτων, στα οποία συμπεριλαμβάνονται η   ελευθερία της έκφρασης, η ελευθερία του τύπου, της τέχνης καθώς και η ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι. Είναι, έτσι, υπαρκτός ο κίνδυνος, η δικαστική πρακτική να τα θέσει σε αμφισβήτηση κάτι που είναι έξω από το γράμμα και το πνεύμα των νέων ρυθμίσεων.