Το λόγο έχει εκ μέρους του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ο συνάδελφος κ. Μιλτιάδης Παπαϊωάννου.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, τιμούμε σήμερα το Πολυτεχνείο, το κορυφαίο γεγονός της αντιδικτατορικής αντίστασης του λαού μας που ο ξεσηκωμός της νεολαίας μας για ψωμί, παιδεία, ελευθερία, το ανέδειξε ως σύμβολο, ως σημείο αναφοράς της νεότερης ιστορίας μας.
Καταθέτουμε σήμερα για άλλη μία φορά από το Βήμα της Δημοκρατίας, εδώ στη Βουλή των Ελλήνων, τις ευχαριστίες και την ευγνωμοσύνη μας στους αγωνιστές που έδωσαν τη ζωή τους και το πατριωτικό τους παρόν. Υποκλινόμαστε στους νέους εκείνης της εποχής, στους μπροστάρηδες που μας άνοιξαν δρόμους. Υποκλινόμαστε στη μνήμη όλων εκείνων που πιστοί σε αξίες και αρχές, ελευθέρωσαν την Ελλάδα από το στυγνό δικτατορικό καθεστώς των Συνταγματαρχών, των ξενοκίνητων Συνταγματαρχών.
Σήμερα, τριάντα τρία χρόνια μετά, επιβάλλεται όμως, πέρα από την ενίσχυση της εθνικής μας μνήμης, να απαντήσουμε σε δύο κρίσιμα ερωτήματα. Πώς θα ήταν αλήθεια η Ελλάδα σήμερα, αν δεν υπήρχε το Πολυτεχνείο; Το έχουμε αναλογιστεί;
Και ένα δεύτερο κρίσιμο ερώτημα είναι το εξής: Οι αγώνες των ανθρώπων του Πολυτεχνείου, ιδιαίτερα της νέας γενιάς, δικαιώθηκαν;
Το πρώτο ερώτημα δεν έχει μια εύκολη απάντηση. Έχει, όμως, σίγουρες και στέρεες διαπιστώσεις, ότι δηλαδή την πτώση της δικτατορίας συνόδευσε και η κατάρρευση της μέχρι τότε κυρίαρχης ιδεολογίας που διαχώριζε τους Έλληνες σε εθνικόφρονες και μιάσματα. Διαμορφώθηκαν νέοι όροι εθνικής ενότητας και ομοψυχίας, με τη συμμετοχή όλων μας, με τη συμμετοχή όλων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων της χώρας, που αυτό αποτέλεσε τη βάση, τα θεμέλια πάνω στα οποία κτίστηκε η νέα Ελλάδα, η Ελλάδα της δημοκρατίας, η Ελλάδα της ειρήνης και της ανάπτυξης, η Ελλάδα της προόδου, η Ελλάδα της ισότιμης συμμετοχής στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.
Στο δεύτερο ερώτημα η απάντηση είναι ότι ο αγώνας των ανθρώπων του Πολυτεχνείου και δικαιώνεται, αλλά και συνεχίζεται.

Στο σημείο αυτό ας μου επιτρέψετε, κύριοι συνάδελφοι, να θυμηθώ τον Ανδρέα Παπανδρέου που έλεγε: «Το Πολυτεχνείο είναι για την Ελλάδα και το λαό μας ένα ανεξίτηλο σύμβολο που ζητά μέσα στο χρόνο πάντα τη δικαίωσή του. Θα κινητοποιεί για νέους αγώνες και θα απαιτεί μία υπεύθυνη στάση ζωής που θα εμπνέεται από οράματα και ιδανικά».
Έτσι σήμερα τα μηνύματα του Πολυτεχνείου είναι επίκαιρα και ζητούν τη δικαίωσή τους αφού –και αναφέρομαι τελείως ενδεικτικά- πάνω απ’ όλα πρέπει να υπερασπιστούμε την πολιτική δημοκρατία, αλλά και την ποιότητα της δημοκρατίας μας που δυστυχώς βρίσκεται σε υποχώρηση, που συνεχώς «πυροβολείται» από πολλές κατευθύνσεις, κυρίως από κάποιους που θέλουν η οικονομία να προβαδίζει της πολιτικής, που θέλουν να την ποδηγετήσουν.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πρέπει να αγωνιστούμε ενάντια στις κοινωνικές ανισότητες που καθημερινά διευρύνονται. Πρέπει να είναι διαρκής ο στόχος μας για καταπολέμηση της φτώχειας και για τη στήριξη των αδύναμων συμπολιτών μας.
Πρέπει, κύριοι συνάδελφοι, να αφουγκραστούμε τα προβλήματα, τις αγωνίες και τα αιτήματα της νέας γενιάς, της εξαίρετης νέας γενιάς της πατρίδας μας στα θέματα που αφορούν στα δικαιώματά της για γνώση, για δωρεάν παιδεία, για ισότητα στις ευκαιρίες, για αξιοκρατία, για διαφάνεια και φυσικά στο αναφαίρετο δικαίωμά της για εργασία και ολοκλήρωση της προσωπικότητας του κάθε νέου και της κάθε νέας.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, θεωρώ επίσης ότι τα πραγματικά γεγονότα της αντιδικτατορικής αντίστασης, τα μηνύματα που τα ίδια τα γεγονότα εκπέμπουν, αλλά και τα θετικά τους αποτελέσματα πρέπει να ενσωματωθούν στην παιδεία μας, στο εκπαιδευτικό μας σύστημα ως αναπόσπαστο και οργανικό στοιχείο της ιστορίας μας, ως μία στέρεη παραδοχή για τη διαμόρφωση και την εξέλιξη του νεοελληνικού κράτους. Εδώ επιτρέψτε μου να πω ότι υπάρχει έλλειμμα.
Τέλος, θεωρώ ότι οι εκδηλώσεις για τη 17η Νοέμβρη, για το Πολυτεχνείο, για τη μέρα-ορόσημο στην πορεία αυτού του τόπου δεν πρέπει να αφήσουμε να εκφυλιστούν κάτω από τις όποιες σκοπιμότητες και σε κάθε περίπτωση δεν είναι, δεν μπορεί να είναι υπόθεση των όποιων μειοψηφιών. Η Αστυνομία και τα ΜΑΤ δεν θα πρέπει να έχουν παρουσία και δράση σε εκδηλώσεις και επετείους εθνικής ομοψυχίας όπως αυτή του Πολυτεχνείου. Το Πολυτεχνείο είναι υπόθεση του συνόλου της νεολαίας μας, είναι υπόθεση του συνόλου του λαού μας, είναι υπόθεση της συντεταγμένης πολιτείας και φυσικά υπόθεση όλων μας.
Πρώτοι εμείς, κύριοι συνάδελφοι, οι Βουλευτές, οι εκλεκτοί του λαού, οι πολίτες αυξημένης ευθύνης –όπως συνηθίζω να λέω- αν πορευθούμε έτσι, πιστεύω ότι θα έχουμε ανταποκριθεί στο ελάχιστο χρέος μας και αυτή θα είναι η έμπρακτη απόδοση τιμής στους αγώνες του Πολυτεχνείου.
Σας ευχαριστώ πολύ.